Terapia ręki to nie tylko ćwiczenia dłoni i palców, ale przede wszystkim ćwiczenia całego ciała.

Ręka spełnia swoje funkcje, gdy wszystkie jej elementy składowe, czyli kości, stawy i mięśnie działają prawidłowo i zachowana jest ich wielostronna współpraca. 

Ważne jest, żeby podczas terapii nie usprawniać poszczególnych części składowych ręki, ale postrzegać ją całościowo i rozwijać świadomość całego ciała.

Terapia ręki dziecka powinna być przemyślana i kompleksowa.

To proces terapeutyczny, którego dopiero jednym z ostatnich elementów będzie praca przy stoliku z narzędziem pisarskim.

Po treningu  motoryki dużej rozpoczyna się etap pracy nad motoryką małą. Terapia w podejściu całościowym obejmuje ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego. W zależności od występujących zaburzeń, praca opiera się na wzmacnianiu siły mięśni kończyn górnych, stymulacji czucia powierzchniowego lub głębokiego, doskonaleniu zdolności chwytu, doskonaleniu kontroli wzrokowo-ruchowej oraz skoordynowaniu pracy oburącz.

Najwyższym stopniem umiejętności motorycznych, jakie ręka osiąga, jest grafomotoryka - sprawność manualna ręki (np.  pisanie, rysowanie).

Dostrzeżenie, w miarę szybko, pewnych symptomów i problemów u dziecka oraz dobranie właściwych metod terapeutycznych, to właściwa droga do sukcesu. Wszystkie działania proponowane w trakcie terapii powinny być odpowiednio dobrane, zarówno do poziomu manualnego dziecka, jak i do poziomu jego funkcjonowania poznawczego.

Zajęcia są  ciekawe i skuteczne dlatego, że w głównej mierze prowadzi się je w formie zabawy.

Przeznaczona jest dla dzieci, u których zauważa się:

 -   trudności manualne (wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików, nawlekanie koralików, układanie drobnych przedmiotów);

 -   trudności grafomotoryczne (kreślą niedokładne szlaczki, nie lubią wycinać, rysować, lepić, rysunki często sprawiają wrażenie niestarannych);

 -   obniżony poziom graficzny pisma – litery niekształtne, kanciaste, nieprecyzyjne, różnej wielkości, o różnym nachyleniu, wychodzące poza linie. Połączenia pomiędzy literami różnej długości, w dowolnym miejscu litery, odstępy między literami za duże lub za małe, pismo mało czytelne. Tempo pisania wolne – trudności z nadążaniem za innymi dziećmi;

 -   osłabione mechanizmy równoważne (trudności z jazdą na rowerze, hulajnodze, staniem na jednej nodze), niezgrabność ruchową, brak koordynacji ruchowej;

  -  zachowanie nieprawidłowej postawy podczas pracy przy stoliku;

  -  wyraźne obniżenie lub podwyższenie napięcia mięśniowego w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej (nieprawidłowe trzymanie narzędzia pisarskiego - ściskanie za mocno, albo trzymanie za lekko);

   - szybkość ruchów nie jest dostosowana do zadania, które należy wykonać (są zbyt szybkie lub zbyt wolne).