Terapia ręki to nie tylko ćwiczenia dłoni i palców, ale przede wszystkim ćwiczenia całego ciała.
Ręka spełnia swoje funkcje, gdy wszystkie jej elementy składowe, czyli kości, stawy i mięśnie działają prawidłowo i zachowana jest ich wielostronna współpraca.
Ważne jest, żeby podczas terapii nie usprawniać poszczególnych części składowych ręki, ale postrzegać ją całościowo i rozwijać świadomość całego ciała.
Terapia ręki dziecka powinna być przemyślana i kompleksowa.
To proces terapeutyczny, którego dopiero jednym z ostatnich elementów będzie praca przy stoliku z narzędziem pisarskim.
Po treningu motoryki dużej rozpoczyna się etap pracy nad motoryką małą. Terapia w podejściu całościowym obejmuje ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego. W zależności od występujących zaburzeń, praca opiera się na wzmacnianiu siły mięśni kończyn górnych, stymulacji czucia powierzchniowego lub głębokiego, doskonaleniu zdolności chwytu, doskonaleniu kontroli wzrokowo-ruchowej oraz skoordynowaniu pracy oburącz.
Najwyższym stopniem umiejętności motorycznych, jakie ręka osiąga, jest grafomotoryka - sprawność manualna ręki (np. pisanie, rysowanie).
Dostrzeżenie, w miarę szybko, pewnych symptomów i problemów u dziecka oraz dobranie właściwych metod terapeutycznych, to właściwa droga do sukcesu. Wszystkie działania proponowane w trakcie terapii powinny być odpowiednio dobrane, zarówno do poziomu manualnego dziecka, jak i do poziomu jego funkcjonowania poznawczego.
Zajęcia są ciekawe i skuteczne dlatego, że w głównej mierze prowadzi się je w formie zabawy.
Przeznaczona jest dla dzieci, u których zauważa się:
- trudności manualne (wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików, nawlekanie koralików, układanie drobnych przedmiotów);
- trudności grafomotoryczne (kreślą niedokładne szlaczki, nie lubią wycinać, rysować, lepić, rysunki często sprawiają wrażenie niestarannych);
- obniżony poziom graficzny pisma – litery niekształtne, kanciaste, nieprecyzyjne, różnej wielkości, o różnym nachyleniu, wychodzące poza linie. Połączenia pomiędzy literami różnej długości, w dowolnym miejscu litery, odstępy między literami za duże lub za małe, pismo mało czytelne. Tempo pisania wolne – trudności z nadążaniem za innymi dziećmi;
- osłabione mechanizmy równoważne (trudności z jazdą na rowerze, hulajnodze, staniem na jednej nodze), niezgrabność ruchową, brak koordynacji ruchowej;
- zachowanie nieprawidłowej postawy podczas pracy przy stoliku;
- wyraźne obniżenie lub podwyższenie napięcia mięśniowego w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej (nieprawidłowe trzymanie narzędzia pisarskiego - ściskanie za mocno, albo trzymanie za lekko);
- szybkość ruchów nie jest dostosowana do zadania, które należy wykonać (są zbyt szybkie lub zbyt wolne).